Καλή χρονιά σε όλους! Εύχομαι το 2014 να έχουμε όλοι την υγεία μας και να είμαστε -αλλά και να νιώθουμε- καλά όσο περισσότερο γίνεται.
Σήμερα θα εξετάσω τι απέγινε με τα resolutions για το 2013 καθαρά για λογιστικούς λόγους και χάριν καταγραφής:
Να γυμνάζομαι τουλάχιστον 3 φορές την εβδομάδα. Check: Τα κατάφερα και γυμνάζομαι 5-6 φορές τη βδομάδα, έστω κι από λίγο και μπορώ να πω ότι έχω εθιστεί :).
Να τρώω λιγότερο και πιο υγιεινά. Check.
Να επανέλθω στα 70 κιλά. Ούτε καν, πάχυνα.
Να έχω λιγότερο άγχος για τη δουλειά μου, να είμαι πιο παραγωγικός και πιο συγκεντρωμένος. Λιγότερο άγχος όχι, πιο παραγωγικός, ναι.
Να ασχολούμαι λιγότερο με μαλακίες, να χάνω λιγότερο χρόνο. Check: Ξεφορτώθηκα διάφορα.
Να έχω πιο ουσιώδεις ανθρώπινες σχέσεις. Δεν έχω ιδέα τι συμβαίνει.
Να είμαι ευχαριστημένος με αυτά που έχω. Check: Έχω αρχίσει και πείθω τον εαυτό μου για πολλά από αυτά.
Να τσακώνομαι λιγότερο με τους δικούς μου ανθρώπους. Ούτε καν. Αλλά είναι το αλατοπίπερο της ζωής.
Να ασχοληθώ με κάτι καλλιτεχνικό (χορό ίσως;). Check: Πήρα drums, ένα όνειρο που είχα από έφηβος.
Να με νοιάζει λιγότερο η άποψη των άλλων. Check: Μεγάλη πρόοδος.
Για το 2014 δε θέλω να ευχηθώ κάτι συγκεκριμένο... “I find my life is a lot easier the lower I keep my expectations.”
Ηρεμία μόνο και να συνεχίσει το μέσο επίπεδο ευτυχίας μου στις τιμές του 2013 που είχε τις υψηλότερες της ενήλικης ζωής μου (Σαν παιδί ήμουν μάλλον χαζοχαρούμενο και δεν καταλάβαινα και πολλά).
Στα ηχεία ένα τραγούδι που πρωτο-άκουσα χθες τα μεσάνυχτα και με έκανε να σκεφτώ τον άνθρωπο που μπήκε στη ζωή μου το 2013 (με καρμικό τρόπο θα έλεγε κανείς :p ) και την άλλαξε (τα ανεβασμένα επίπεδα ευτυχίας που ανέφερα παραπάνω...).
Εύχομαι να μη βγει ποτέ από τη ζωή μου και ελπίζω να τον κάνω και εγώ να νιώθει πως η δική του ζωή είναι πιο γλυκιά από τη στιγμή που μπήκα σε αυτήν. Του το αφιερώνω:
Σήμερα, τυχαία ή όχι τόσο τυχαία :) έπεσα πάνω σε ένα άρθρο που διαπραγματευόταν το λεγόμενο Life Review φαινόμενο (ανασκόπηση ζωής; δεν ξέρω ποιος είναι ο σωστός όρος από την ψυχολογία). Μια τέτοια ανασκόπηση έλεγε το άρθρο κάνουν όλοι όταν ο θάνατος πλησιάζει. Συνήθως συμβαίνει σε ηλικίες μετά τα 65, ή νωρίτερα εφόσον το άτομο είναι καταδικασμένο να πεθάνει από μία αρρώστια για παράδειγμα (Butler, 1965, για όποιον ενδιαφέρεται http://www2.webster.edu/~woolflm/lifereview.html).
Όσο, λέει ο Butler, το άτομο συνειδητοποιεί ότι ο χρόνος που του απομένει είναι περιορισμένος, τόσο αναρωτιέται αν η ζωή που έζησε άξιζε, αν ήταν μια επιτυχία ή μια αποτυχία. Μέσα από αυτή τη διαδικασία ο άνθρωπος ολοκληρώνεται σαν χαρακτήρας και ετοιμάζεται "για άλλες πολιτείες".
Σε αυτές τις ηλικίες είναι αναμενόμενη μια ανασκόπηση. Το άτομο απομονώνεται σιγά σιγά από την κοινωνία, έχει περισσότερο χρόνο να σκεφτεί και να βάλει τα κομμάτια του σε μία σειρά ώστε να βρει τελικά την εσωτερική του γαλήνη (δεν τα καταφέρνει πάντα αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).
Τα γράφω όλα αυτά, και μάλλον τα αναζήτησα αρχικά να τα διαβάσω, διότι έχω μπει σε μία τέτοια διαδικασία εδώ και καιρό. Δεν είναι η πρώτη φορά φυσικά που περνάω μια φάση έντονου "διαλογισμού" κατά κάποιο τρόπο ή που σκέφτομαι ποιος είμαι που πάω κλπ. Όμως τώρα τελευταία πραγματικά αναπολώ "χρονιά χρονιά" τη ζωή μου και σκέφτομαι: Που έκανα λάθος εκεί; Τι έκανα σωστό; Πώς ένιωθα; Τι κέρδισα από την εκάστοτε στιγμή; Και καταλήγω σε αυτό που είμαι τώρα. Μου αρέσει; Δε μου αρέσει; κλπ...
Όχι, ούτε φοβάμαι το θάνατο, ούτε ηδονίζομαι από αυτόν (μία εξήγηση που δίνει ο Butler όταν η ανασκόπηση γίνεται σε νεαρή ηλικία). Υπολογίζω ότι πράγματι αυτό που συμβαίνει είναι πως μία ζωή έρχεται στο τέλος της. Δεν πεθαίνω αγαπητέ αναγνώστη, μην τρομάζεις. Η δεύτερη ζωή μου εννοώ. Ή μάλλον η πρώτη, που έγινε δευτερεύουσα πια. Ο δεύτερος εαυτός μου με τον οποίο μεγάλωσα αρχικά, αυτός που δεν αποδεχόταν με τίποτα αυτό που είμαι, ο άλλος. Πεθαίνει σιγά σιγά και δίνει τη θέση του σε ΕΜΕΝΑ, σε αυτόν που είμαι κανονικά. Αυτόν που γεννήθηκα, αυτόν που έπρεπε να είμαι.
Μέσα από την ενδοσκόπηση και όλες αυτές τις σκέψεις, βάζω τον εαυτό μου σε τάξη, ενώνω τα κομμάτια μου ως τώρα, όχι για να αποχαιρετήσω τον κόσμο, αλλά πατώντας σε αυτά, να στηρίξω τον πραγματικό μου εαυτό... Για να δούμε, δεν ξέρω κιόλας.
Χρόνια πολλά - Καλή χρονιά σε όλους με υγεία και ευτυχία!
Το 2012 ήταν για μένα μία δύσκολη χρονιά από όλες τις απόψεις... Άλλαξα φάση, πόλη και ζωή, ανθρώπους και καταστάσεις... Μετακόμισα, έχασα δικούς μου ανθρώπους, πόνεσα, πληγώθηκα και τελικά επαναπροσδιόρισα ολόκληρη την κοσμοθεωρία μου. Πολλά για να κάνεις σε μία χρονιά.
Βρήκα όμως την όρεξη να συνεχίσω τη δουλειά μου μαζί με την χαρά και την ελπίδα σε καινούργιους ανθρώπους που βρέθηκαν στο διάβα μου και με στήριξαν αφάνταστα. Τα κατάφερα και βγήκα τελικά νομίζω πιο δυνατός.
Για το 2013, εύχομαι να είναι μια πιο ήρεμη χρονιά, πιο ελεγχόμενη, πιο προβλέψιμη. Να πηγαίνει καλά η δουλειά μου, να είναι καλά οι άνθρωποι που αγαπώ και μ' αγαπάνε. Να είμαι χαρούμενος όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο.
Προς αυτή την κατεύθυνση λοιπόν, και τα καταγράφω εδώ για να τα βλέπω, σκοπεύω:
Να γυμνάζομαι τουλάχιστον 3 φορές την εβδομάδα.
Να τρώω λιγότερο και πιο υγιεινά.
Να επανέλθω στα 70 κιλά.
Να έχω λιγότερο άγχος για τη δουλειά μου, να είμαι πιο παραγωγικός και πιο συγκεντρωμένος.
Να ασχολούμαι λιγότερο με μαλακίες, να χάνω λιγότερο χρόνο.
Να έχω πιο ουσιώδεις ανθρώπινες σχέσεις.
Να είμαι ευχαριστημένος με αυτά που έχω.
Να τσακώνομαι λιγότερο με τους δικούς μου ανθρώπους.
Να ασχοληθώ με κάτι καλλιτεχνικό (χορό ίσως;).
Να με νοιάζει λιγότερο η άποψη των άλλων.
Αυτά. Όποιος θέλει μπορεί να προσθέσει σχόλιο με τις δικές του αποφάσεις για το νέο έτος ή να σχολιάσει τις δικές μου.
Να είστε όλοι καλά. Υγεία και να είμαστε ευχαριστημένοι με το εδώ και το τώρα. Και να θυμάστε (όπως διάβασα κάπου) ότι για να είμαστε καλά, τα μόνα που χρειάζονται είναι
Κάτι να κάνεις
Κάτι ν' αγαπάς
Κάτι να ελπίζεις
Άσχετο, τσεκάρετε τα youtube κανάλια depfox, gaysoftheweek, russmarine2014 !
Από μικρός χωνόμουν στην αγκαλιά σου και κράταγα το χέρι σου σφιχτά... Γιατί να μου γλιστρήσεις έτσι αυτή τη φορά;
Έχει περάσει πολύς καιρός από την τελευταία μου ανάρτηση το γνωρίζω αυτό. Ενώ δε σταμάτησα να σας διαβάζω όλον αυτόν τον καιρό δεν είχα και πολλή όρεξη να σχολιάσω ή να γράψω κάτι.
Η τελευταία χρονιά δυστυχώς ήταν από τις χειρότερες της ζωής μου. Πιέστηκα όσο δεν πάει και έφτασα τόσο πολύ στα όριά μου που νομίζω πλέον δεν αισθάνομαι και πολλά. Ένας φοβερός μηχανισμός με προστατεύει και δεν αφήνει τίποτα να με διαπεράσει. Εν ολίγοις ό,τι συμβαίνει πλέον στη ζωή μου συμβαίνει σαν πίσω από ένα χοντρό γυαλί... Είναι πιο θαμπά, όλα, καλά και κακά, έχουν χάσει την ψυχή τους, τη δύναμή τους.
Ξεθωριασμένα αισθήματα και συναισθήματα. Σαν σε playback. Σαν να μην έχω τον έλεγχο νιώθω. Αυτόματος πιλότος, η ζωή συμβαίνει και εγώ ακολουθώ. Δεν με κακίζω όμως. Θα μου αναγνωρίσω ότι έχω περάσει δύσκολα, ακόμα και αν τα προβλήματά μου ήταν τα περισσότερα στο μυαλό μου και ίσως μόνο εκεί... Ομοφυλοφιλία, κοινωνία, αποδοχή και μαλακίες... Μα πόσο μαλακίες όμως ε; Αργά το κατάλαβα. Χρειάστηκε ένα γερό ταρακούνημα για να καταλάβω τι μετράει στη ζωή, τι σημαίνει πρόβλημα. Μπορώ να πω ότι έχω πάψει να παλεύω πια με αυτά τα μαλακισμένα φαντάσματα του παρελθόντος. Στην τελική σε όποιον αρέσουμε, το λέω και το εννοώ.
Ο άνθρωπος αλλάζει ή ωριμάζει; Και με τι κόστος;
Πριν μερικούς μήνες έχασα ξαφνικά τον πατέρα μου... Από το πουθενά, έφυγε και μας άφησε. ΜΕ άφησε. Τόσο απλά. Θεωρούμε τους ανθρώπους δεδομένους στη ζωή μας, ιδιαίτερα αυτούς που αγαπάμε πιο πολύ ακόμα και αν δεν το συνειδητοποιούμε και χαιρόμαστε καθημερινά. Και είναι λογικό: Για ποιο γαμημένο λόγο να σκέφτεσαι αυτόν που αγαπάς να αρρωσταίνει, να πονάει να πεθαίνει; Αναπόφευκτα λοιπόν δεν εκτιμάς ότι τους έχεις όσο θα έπρεπε...
Έτσι και ΄γω. Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο πολύ μέτραγε ο μπαμπάς μου στη ζωή μου. Έφυγε χωρίς να προλάβω να του πω όσα ήθελα.. Να τον δω μεγαλύτερο και ακόμα σοφότερο, αν ήταν δυνατό αυτό... Να με δει ευτυχισμένο... Δεν ξέρω πώς στο καλό μπορεί κάποιος να συνηθίσει να ζει με κάτι τέτοιο. Μου λείπει όλο και πιο πολύ όσο περνάει ο καιρός... Αντί να αισθάνομαι καλύτερα μέρα με τη μέρα νιώθω το κενό να παγιώνεται. Σαν μια τρύπα μέσα στην ψυχή μου, που δε μπορεί να τη γεμίσει τίποτα, ούτε υπάρχει κάτι να απαλύνει τον πόνο... Δεν το δείχνω. Δε μπορώ άλλωστε, δε θέλω. Δε θέλω να το σκέφτομαι! Το έχω μπλοκάρει, ναι!
Το μόνο που κάνω είναι να μην το σκέφτομαι. Καταφέρνω πάρα πολύ καλά να το ξεχνάω, να το κάνω πέρα. Έτσι είχα μάθει άλλωστε, να καταπνίγω τον πόνο μια ζωή. Όταν πονούσα προσπαθούσα πάντα να το ξεχνάω. Όταν έβγαινε στην επιφάνεια το βίωνα για λίγο, μερικά λεπτά τη φορά και πάλι προσπαθούσα να το ξεχάσω. Έχω γίνει πολύ καλός σε αυτό λοιπόν. Κι έτσι θα συνεχίσω... Θα το θυμάμαι, θα το ξεχνώ και πάλι πίσω, γιατί πραγματικά δεν ξέρω άλλο τρόπο να το διαχειριστώ... Και πόσο μάλλον τώρα που υπάρχουν άτομα που με χρειάζονται, πιο πολύ από όσο χρειάζομαι εγώ κανάκεμα... Όταν νιώσω ότι είναι καλά αυτοί θα αφήσω το θηρίο της απώλειάς μου να βγει στην επιφάνεια... Ίσως μπορέσω τότε επιτέλους να πενθήσω.
Δε μπορώ να πιστέψω ότι σου αφιερώνω τα τραγούδια που αγαπούσες χωρίς να είσαι εδώ :(
Ήταν 1998. Μόλις είχα τελειώσει το δημοτικό. Λίγο καιρό πριν είχα αρχίσει να έχω ερωτικές σκέψεις και διαθέσεις τις οποίες ικανοποιούσα με φοβερή επιτυχία... μόνος μου! Οι υποψίες ότι σκεφτόμουν λίγο διαφορετικά από τα τότε φιλαράκια μου ήταν υπαρκτές. Απλά δεν είχα δώσει ένα όνομα, δεν είχα βάλει ακόμα ταμπέλα. Δεν ήξερα τι ήταν αυτό που ένιωθα, αν θα έμενε για πάντα, και πόσο θα επηρέαζε τη ζωή μου.
Το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς έλαβαν χώρα δύο από τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής μου. Από τη μία έλαβα ως δώρο τον πρώτο μου ηλεκτρονικό υπολογιστή, κάτι που έμελλε να με διαμορφώσει μία και για πάντα, αφού τελικά το έκανα επάγγελμα. Και από την άλλη... γνώρισα τον - ας τον πούμε για λόγους προστασίας προσωπικών δεδομένων - Δημήτρη.
Τον Δημήτρη τον γνώρισα στο θερινό cinema... Είχα πάει να παρακολουθήσω μόνος μου ( από τότε διαφαινόταν η σφυριά που είχα στο κεφάλι ) μία ταινία δράσης. Στο διπλανό κάθισμα ήρθε και κάθισε ένα παιδάκι που δεν γνώριζα. Και που είναι το περίεργο θα μου πείτε... Μιας και μεγάλωσα σε χωριό, ήξερα όλα τα παιδάκια που ήταν της ηλικίας μου. Το παιδάκι αυτό, δεν το γνώριζα... Ήταν πιο κοντό από μένα, μελαχρινό, με κάτι τεράστια γυαλιά μυωπίας. Δεν ήταν χοντροί οι φακοί, απλά είχαν τεράστια διάμετρο και ο σκελετός ήταν χρυσαφής με τμήματα που ήταν κόκκινα πράσινα και κίτρινα! Σαν να τον βλέπω μπροστά μου!!!
Από τα πρώτα λεπτά της ταινίας αποκαλύφθηκε ότι ο Δημήτρης την είχε ξαναδεί! Διαρκώς λοιπόν έκανε "ΟΥΑΟΥ" και ξανά "ΟΥΑΟΥ" και έλεγε απευθυνόμενος σε μένα χωρίς όμως να με γνωρίζει "κοίτα τώρα τι θα γίνει, κοίτα!"
Η αλήθεια είναι ότι με είχε εκνευρίσει πάρα πολύ! Άρχισα να ρωτάω το ποιόν του, από που μας ήρθε και τι γύρευε στο χωριό. Μου είπε ότι τον λέγανε Δημήτρη, ότι είναι από την Αθήνα και ότι είχε μετακομίσει με την οικογένειά του στο χωριό επ' αόριστον, μιας και ο πατέρας του καταγόταν από εκεί, και γύρναγε πλέον με τη φαμίλια στα πάτρια εδάφη για να ανοίξει μια επιχείρηση.
Όχι δεν ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Δεν ήξερα τότε τι είναι έρωτας. Θυμάμαι μόνο ότι στο τέλος της βραδιάς και αφού δεν είχα παρακολουθήσει ούτε σκηνή από την ταινία, πως ήθελα απεγνωσμένα να τον ξαναδώ για να παίξουμε. Μάλιστα προσφέρθηκα χύμα να γίνουμε φίλοι μιας και ήταν καινούργιος και δεν θα ήξερε κανέναν. Χάρηκε πάρα πολύ, και κανονίσαμε να παίξουμε την επόμενη κιόλας μέρα. Δώσαμε ραντεβού στη γειτονιά του το απόγευμα. Κινητά φυσικά δεν υπήρχαν, οπότε ο υπογράφων χοροπήδαγε κάτω απ' το σπίτι του παιδιού αυτού φωνάζοντας "Δημήηηηηητρη! Δημήηηηηητρη! Κατέβα να παίξουμε, ήρθα!"
Τι ωραία χρόνια! Τι ανεμελιά! Καλοκαίρι! Ζέστη! Θάλασσα! Και ο Δημήτρης! Το παιδί που έμελλε να δώσει χρώμα στη ζωή μου για πολύ πολύ καιρό! Το καλοκαιράκι πέρασε με παιχνίδι στους δρόμους, στο sega, στο δωμάτιό του. Δεν υπήρχε τίποτα μα τίποτα το ξεκάθαρα ερωτικό! Απλά ήθελα να τον βλέπω, να τον περιτριγυρίζω, να τον προσέχω, να τον νοιάζομαι. Η σχολική χρονιά ξεκίνησε και ω εκ του θαύματος ήμασταν συμμαθητές στο ίδιο τμήμα! Κάτσαμε φυσικά στο ίδιο θρανίο, τον είχα υπό την προστασία μου. Λεπτό δεν πέρναγε χωρίς τη μυρωδιά του!
Δεν ήξερα γιατί το έκανα, τι μου συνέβαινε, ούτε έκανα πονηρές σκέψεις. Δεν υπήρχε καμία σκοπιμότητα, καμία πονηριά, κανένας απώτερος στόχος. Ήθελα απλά να είμαι μαζί του. Δεν είχα καταλάβει τίποτα μα τίποτα ούτε και 'γω ο ίδιος!
Η Α' Γυμνασίου τελείωσε και ξανάρθε το γλυκό καλοκαίρι. Ο Δημήτρης υποδέχθηκε ένα φίλο του από το εξωτερικό, οι γονείς τους όπως μου είχε πει, ήταν φίλοι και έτσι θα τον φιλοξενούσε για λίγες μέρες. Ως καλός οικοδεσπότης του αφιέρωνε κάθε ώρα και λεπτό. Κάθε στιγμή για να περάσει καλά ο ξενομερίτης.
Η λέξη ΣΚΥΛΙΑΣΑ δεν μπορεί να περιγράψει, ούτε καν να πλησιάσει το πως ένιωσα! Ήθελα να πεθάνω, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, να ανοίξω μία τρύπα και να κλειστώ μέσα. Είχα περάσει κάθε μέρα του τελευταίου χρόνου μαζί του, γύρω του, και ξαφνικά είχαν περάσει δύο ΟΛΟΚΛΗΡΕΣ μέρες που δεν τον είχα δει καθόλου. Φυσικά ο Δημήτρης δεν είχε καταλάβει τίποτα, για αυτόν δεν έτρεχε κάτι, είχε αφοσιωθεί στο φίλο του και πολύ απλά όταν αυτός έφευγε θα γύρναγε σε μένα.
Τρελάθηκα. Πήγα και τον έπιασα και άρχισα να τον κράζω. Δεν ήξερε γιατί! Ούτε εγώ! Χωρίς λόγο και αιτία άρχισα να τσακώνομαι μαζί του, είχα φρικάρει. Το παιδί τα είχε χάσει. Ο κολλητός του για ένα χρόνο ξαφνικά βάρεσε μπιέλα και τον έδιωχνε από κοντά του. Νόμιζε ότι ήμουνα τρελός - με το δίκιο του! - και φρίκαρε!!! Έτσι τον έχασα!
Δεν μίλαγε. Εγώ του είπα ότι δεν ήθελα να τον ξαναδώ και ότι είναι πολύ μαλάκας. Μέρες μετά όταν μου πέρασε ο θυμός ένιωσα για πρώτη φορά τον πιο απίστευτο πόνο στη ζωή μου. Αδικαιολόγητα πολύ. Τότε δεν ήξερα γιατί πόναγα. Δεν μπορούσα να εντοπίσω την πηγή όλων αυτών των συναισθημάτων. Ήξερα ότι είχα χάσει τον κολλητό μου, όμως το μέγεθος της απώλειας ήταν εξωπραγματικό για μένα. Λέω μόνο, ότι στη Β' Γυμνασίου... πάτωσα!
Χρόνια μετά έμελλε να καταλάβω ότι αυτή ήταν η πρώτη ερωτική μου απογοήτευση. Τότε δεν το ήξερα, δεν ήξερα ακόμα ποιος είμαι, ήξερα για αγοράκι με κοριτσάκι, όμως εγώ και ο Δημήτρης; Μπα...
Καλή του ώρα όπου και να είναι, τον ευχαριστώ που με έκανε για πρώτη φορά στη ζωή μου να νιώσω όλα αυτά τα συναισθήματα μαζί! Να νιώσω για πρώτη φορά ζωντανός!
Απόψε παρακολούθησα το Fucking Games στο θέατρο Victoria... Πολύ καλή παράσταση με μόνο ατόπημα τις ίσως λίγο υπερβολικές ερμηνείες. Το επιτάσσουν βέβαια οι ίδιοι οι χαρακτήρες αφού σε φέρνουν σε επαφή με μία τόσο χυδαία (;) πλευρά του κόσμου, μια τόσο βρώμικη πραγματικότητα που ενώ ξέρω πως υπάρχει επιλέγω απλά να την αγνοώ. Μπρρρρ!!!
Δε θέλω να φανώ πουριτανός όμως τόση κόκα, αλκοόλ και βρώμικο σεξ, μαζί με το κέρατο του αιώνα με κάνουν να θέλω να χωθώ με τις πιτζάμες μου και ένα ροζ αρκουδάκι κάτω από τα σκεπάσματα για πάντα!!! Το χειρότερο είναι πως ξέρω αρκετό κόσμο που ζει τόσο έντονα, στα όρια του παραλόγου...
Όταν κάτι τελειώνει, λιώνει ο πόνος το χιόνι, γιατί είναι ζεστός, σαν τον ήλιο ζεστός. Και μετά ξημερώνει, είμαι ακόμη πιο μόνη, κι εσύ δυνατός, όλο πιο δυνατός.
Όμως ξέρω μια μέρα, ίσως χρόνια μετά, θα μετρήσω ξανά τα σπασμένα, χωρίς εσένα, χωρίς εσένα. Τα φτερά μου θα απλώσω και θα φτάσω ψηλά, να κοιτάζω τα ξεθωριασμένα, χωρίς εσένα, χωρίς εσένα.
Όταν μένει σημάδι, από ψεύτικο χάδι, ξενυχτά μια πληγή, πάλι ως την αυγή.
Μοναξιά το λιμάνι, σ’ αγαπώ μα δε φτάνει, ήλιος δε λέει να βγει μες στη νύχτα μου αυτή.
Όμως ξέρω μια μέρα, ίσως χρόνια μετά, θα μετρήσω ξανά τα σπασμένα, χωρίς εσένα, χωρίς εσένα. Τα φτερά μου θα απλώσω και θα φτάσω ψηλά, να κοιτάζω τα ξεθωριασμένα χωρίς εσένα, χωρίς εσένα.
Μοναξιά το λιμάνι, σ’ αγαπώ μα δε φτάνει, ήλιος δε λέει να βγει μες στη νύχτα μου αυτή.
30 Αυγούστου 2011, 23:50 Για άλλη μια φορά το μπουρδέλο της ζωής μου κατέρρευσε
Το να πέφτεις στο κενό απέκτησε άλλο νόημα... Δεν είναι ότι πέφτεις πιο γρήγορα ή ότι απλά ο πάτος όλο και ξεμακραίνει... Είναι ότι η όλη μαλακία στην οποία μέσα πέφτεις διαστέλλεται, και εσύ μαζί της! Τραβιέσαι και τεντώνεις σαν μέσα σε εκείνες τις εικόνες με τις μαύρες τρύπες που άμα πέσεις μέσα, ξέρεις, πώς το λένε, λεπτένεις σαν λάστιχο και μακραίνεις... Και πονάει γιατί ξέρεις ότι ο πάτος που θα σε λυτρώσει φεύγει μακρυά... Αφού όσο πέφτεις όλο και τον χάνεις, και μαζί και σένα. Ελπίζω κάποιος να καταλαβαίνει. Το να χάνεις την μπάλα για πολλοστή φορά είναι βάσανο. Ένα βάσανο που νομίζω ότι δεν μπορώ να διαχειριστώ - για άλλη μια φορά. Επομένως;
Θα σφίξω τα δόντια - για άλλη μια φορά! Θα το προσπεράσω και αυτό, περιμένοντας όπως κάθε φορά το επόμενο χτύπημα. Μέχρι να έρθει η γλυκιά λύτρωση του θανάτου όπως έλεγε μια παλιά αγάπη.
Χθες βράδυ παρακολούθησα το THE PRIDE στο θέατρο Αθηναϊς. Με εξαίρεση τα ελάχιστα στραβοπατήματα πρόκειται για μία καταπληκτική παράσταση. Προτείνω σε όλους, gay κοινό ή μη να τη δείτε
Είναι πραγματικά εκπληκτικό πως η ζωή ενός ανθρώπου μπορεί να χωρέσει σε μια αποθήκη. Φωτογραφίες, αναμνηστικά, παιχνίδια, ρούχα, βιβλία και τετράδια, όλα όσα έφτιαξε, άγγιξε κι αγάπησε ένας άνθρωπος, ΟΛΑ σε ένα τόσο δα δωματιάκι.
Γεννιέσαι, μεγαλώνεις και είσαι ξαφνικά πόσο; Τριάντα χρονών; Κάπου εκεί. Πήγες Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο. Σχολή. Ύστερα φαντάρος και μετά δουλειά. Μικρά κειμήλια μιας ολόκληρης ζωής στοιβάζονται μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο σε αυτήν την αποθηκούλα. Τα τετράδια του Δημοτικού, η κλασική φωτογραφία με την αγαπημένη σου δασκάλα και τους συμμαθητές σου. Κάποιους τους έχασες, με κάποιους μιλάς. Κάποιοι ίσως και να έφυγαν... Γιατί;
Ύστερα άλλα, φωτογραφίες με μαγκιές του Λυκείου. Ένα τσιγάρο στο χέρι, και ύφος ψυχρό. Οι σημειώσεις από τη σχολή. Γράμματα από παλιές αγάπες που ΔΕΝ πήγαν σε κανέναν παράδεισο. Τα φοιτητικά σου έπιπλα και μέσα στα συρτάρια τους, τα τηλεκατευθυνόμενά σου. Όλα ανακαταμένα. Όπως η ζωή σου. Μπουρδέλο.
Και ξαφνικά συνειδητοποιείς τι; Τι έκανες, ποιος είσαι; Πού στο διάολο πηγαίνεις; Πώς μπορεί ρε γαμώτο όλη σου η ζωή, όλη σου η ύπαρξη να είναι πέντε - δέκα μαλακίες σε μια υπόγεια αποθήκη; Τι στο διάολο κάνεις εδώ πέρα; Τι θα μείνει τελικά; Τι είσαι τελικά εσύ ο ίδιος;
Είναι τραγικό να νιώθεις κάτι τέτοιο. Ψάχνεις τι μένει. Δεν μένει τίποτα μαλάκα. Ας πάρει φωτιά η γαμημένη αποθήκη. Αυτή που έχει όλα αυτά που σε φέραν εδώ και που σε γυρνάνε πίσω. Δεν παλεύεται ρε γαμώτο. Δεν μπορεί να χωράει μια ζωή εκεί...
Στην εκπομπή του Antenna " Αξίζει να το δεις " με ημερομηνία 25/5/2010 μίλησε ο Θέμης, ένα πολύ σοβαρό παιδί για το θέμα της ομοφυλοφιλίας. Ομοφυλόφιλος ο ίδιος, αποκαλύπτει πως μίλησε στους συγγενείς του και δίνει συμβουλές. Ακολουθεί ένα μικρό απόσπασμα, ολόκληρη η εκπομπή μπορεί να βρεθεί στο Antenna WebTV http://webtv.antenna.gr
Δεν ξέρω τι ακριβώς ήθελα να πω ξεκινώντας αυτήν την ανάρτηση... Γι 'αυτό και θα είναι μπερδεμένη και περίεργη! Ζητώ συγγνώμη.
Μπήκε η νέα χρονιά και είμαι πιο αισιόδοξος από ποτέ. Αισθάνομαι πολύ καλά. Το 2009 ήταν μια δύσκολη χρονιά για μένα από όλες τις απόψεις. Τώρα είμαι αρκετά καλύτερα. Από το 2008 μέχρι και την επιστροφή μου στην Ελλάδα το 2009 βρισκόμουν στο εξωτερικό για ακαδημαϊκούς λόγους. Η επιστροφή με βρήκε με πολύ καλή διάθεση. Είχα αλλάξει. Κάθε τι που ζούμε μας πλάθει, επηρρεάζει αυτό που είμαστε.
Πριν ζήσω έξω ούτε που σκεφτόμουν να αποκαλύψω σε κάποιον πως είμαι ομοφυλόφιλος. Στα 22 μου χρόνια και το μόνο που μου γέμιζε τη ζωή ήταν το αντικείμενο των σπουδών μου στο οποίο είχα πέσει με τα μούτρα (εξ ου και το εξωτερικό), λίγο περιστασιακό σεξ, έτσι για να ρυθμίζονται οι ορμόνες και μελαγχολία. Πολλή μελαγχολία. Πολλή.
Δεν είχα τίποτα να περιμένω, τίποτα να ελπίζω. Οι μέρες περνούσαν και απλά τις μετρούσα. Ζούσα περιμένοντας να ζήσω; Όνειρα, μόνο όνειρα έκανα, να ήμουν αλλιώς, να ζούσα αλλού, μια διαρκής άρνηση αυτού που είχα και επιθυμία για το "κάτι άλλο". Είχα την οικογένειά μου, δε μου αρκούσε φυσικά. Είχα τους φίλους μου, δε μου αρκούσε φυσικά. Έψαχνα απεγνωσμένα να βρω έναν άνθρωπο να ταιριάξω να περνάμε χρόνο μαζί, μια σχέση έλεγα...
Πόσο γελασμένος και κομπλεξικός ήμουν τότε. Γνώρισα αρκετό κόσμο, πήγα βόλτες ήπια καφέδες. Με κάποιους το προχώρησα και λίγο παραπέρα, συνέχισα να βγαίνω. Κατέληγα όμως να απορρίπτω άτομα που μόνο τώρα μπορώ να αναγνωρίσω πόσο τα αδίκησα. Έψαχνα κάτι να μου ταιριάζει απόλυτα, κάποιον να αισθάνεται και να είναι ακριβώς αυτό που θέλω εγώ, και ενώ τώρα καταλαβαίνω πόσο επιφανειακός ήμουν, τότε φάνταζε λογικό. Αυτό ήταν, έτσι ΕΠΡΕΠΕ να είναι τα πράγματα. Απέρριψα τα καλύτερα παιδιά - χωρίς υπερβολή - για λόγους που ντρέπομαι να πω ακόμα και πίσω από την ανωνυμία που προσφέρει αυτό το blog.
Πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα τώρα; Πόσο πολύ αλλάζουμε; Ευτυχώς! Έζησα έξω περνώντας μια από τις δυσκολότερες φάσεις τις ζωής μου. Επαναπροσδιόρισα τα πάντα. Ωρίμασα. Τίποτα δε μου έδειχνε το διάστημα που ήμουνα εκεί πόσο θα με άλλαζε αυτό, για πάντα και προς το καλύτερο. Λόγω των συνθηκών έζησα την Μοναξιά. Κι ενώ μέχρι πρότεινος ήταν απλά ψυχική, δηλαδή είχα έναν περίγυρο όμως ένιωθα μοναξιά μέσα μου, εκεί βίωσα την ολοκληρωτική, πλήρη και απόλυτη μοναξιά! Μακριά από κάθε γνωστό και φίλο, χιλιάδες χιλιόμετρα, και επιπλέον για λόγους που δεν μπορώ να περιγράψω τώρα, ζούσα απλά με τη δουλειά μου. Δουλειά - σπίτι, σπίτι δουλειά, σε μια χώρα που δεν μιλούσα τη γλώσσα, σε ένα άδειο ξενοδοχείο. Ο καιρός πέρασε με ταινίες και βιβλία. Φθορά.
Νόμιζα ότι οι μέρες που ζούσα ήταν ό,τι χειρότερο μου είχε συμβεί, μέρες χαμένες για πάντα από τη ζωή μου. Που να 'ξερα σε τι επίπεδα συνειδητότητας θα με έφερναν. Επιστρέφοντας απ'έξω, νέος εγώ, έβαλα νέες προτεραιότητες. Είχα μάθει με τον πιο σκληρό τρόπο τι είναι σημαντικό και τι ασήμαντο, τι μετράει για μένα και τι θέλω από τη ζωή μου.
Σταμάτησα να είμαι το φοβισμένο πλασματάκι που θα πέθαινε μόνο του επειδή ήταν ομοφυλόφιλος. Έμαθα ότι στη ζωή πρέπει να κυνηγάμε αυτό που θέλουμε. Για τα περισσότερα πράγματα, αν είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου για αυτό που πραγματικά θες στη ζωή σου, η ζωή, σου τα προσφέρει... λένε! Έπαψα να αφήνομαι στη μοίρα μου. Είπα σε δύο καλούς φίλους ποιος πραγματικά είμαι. Τους έδειξα όλο μου το είναι και με δέχτηκαν.
Μπορώ και ατενίζω το μέλλον με Ελπίδα, ελπίζω ότι κάτι θα απογίνω και 'γω, με κάποιον θα μοιραστώ τη ζωή μου, με κάποιον θα γεράσω παρέα. Κάποιον θα αγαπήσω και θα με αγαπήσει και θα περάσουν τα χρόνια. Η οικογένεια μου θα μάθει για μένα, θα με δεχτεί, και τίποτα καλύτερο στον κόσμο!
Δεν ξέρω αν κάτι από αυτά θα γίνει τελικά, όμως μπορώ να ελπίζω, έχω κάτι να περιμένω. Είμαι πιο έτοιμος από ποτέ να ζήσω, είμαι δυνατός! Στα 24 μου, κάνω μια καινούργια αρχή, ξαναγεννήθηκα και αρχίζω να ζω!
Εύχομαι σε όλους τους συν-bloggers να τους φέρει ο καινούργιος χρόνος τα καλύτερα! Ό,τι επιθυμείτε παιδιά μέσα από την καρδιά μου! Ελπίζω να γνωρίσω έστω μερικούς από εσάς την καινούργια χρονιά!
Για μένα εύχομαι αυτό που εύστοχα διάβασα σε κάποιο από τα blogs σας...
"Περισσότερους στόχους και λιγότερα όνειρα!"
Ελπίζω το 2010 να είμαι ακόμα πιο ευτυχισμένος με ό,τι ζω και κάνω! Να μου τρώει λιγότερο χρόνο η δουλειά και να κινούμαι / γυμνάζομαι λίγο περισσότερο για να μην ξαναπάθω αυτά που έπαθα...
Με το καλό να έρθει ο καινούργιος χρόνος!
Στα ηχεία:
However you feel, whatever it takes, whenever it's real, whatever awaits, whatever you need, however so slight, whenever it's real, whenever it's right!
Δυστυχώς κάποια μικροπροβλήματα υγείας με κράτησαν στην πρωτεύουσα αυτά τα Χριστούγεννα!
Είμαι στο σπίτι, δεν μπορώ ακόμα να βγω, οπότε ρεβεγιόν γιοκ! Δεν το βάζω κάτω όμως, είμαι με αυτούς που αγαπώ (μιας και... όταν δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό, πάει το βουνό στο Μωάμεθ) και δεν θέλω τίποτε άλλο!
Εύχομαι σε όλους μας καλές γιορτές και να περνάμε όμορφα, με υγεία πάνω απ' όλα, το σημαντικότερο αγαθό όλων!
Αναδημοσίευση από το troktiko.blogspot.com: "Ο Gareth Thomas ειναι ενας πολύ καλός και γνωστός παίκτης Ράγκμπι των Cardiff Blues της Ουαλίας. Σήμερα έκανε κάτι που προκάλεσε πάρα πολλές συζητήσεις και πολλές σκέψεις. Ο Grateth, που το 2001 παντρεύτηκε αποκάλυψε σε συνέντευξή του πως ειναι ομοφυλόφιλος. Ο ίδιος δεν ήταν σίγουρος για τις αντιδράσεις του κόσμου καθώς το ράγκμπι ειναι ένα ιδιαίτερο άθλημα και ειναι ο πρώτος παίκτης που κάνει κάτι τέτοιο. Ομως η ομάδα του εκθείασε πόσο καλός παίκτης ειναι και ο κόσμος βρίσκεται στο πλευρό του για το θάρρος που είχε."
Έκλαψα σε ταινία μετά από πολλά πολλά χρόνια. Ίσως να ήταν και η πρώτη φορά που έκλαιγα τόσο πολύ...
Η συγκλονιστική - και πραγματική - ιστορία του Bobby Griffith ο οποίος οδηγήθηκε στην αυτοκτονία επειδή η οικογένειά του - και περισσότερο η μητέρα του Mary - δεν αποδέχτηκε την ομοφυλοφιλία του. Ο θάνατός του οδήγησε την μητέρα του να γίνει μια από τις πιο δραστήριες ακτιβίστριες υπέρ των gay δικαιωμάτων.
Όπως για πολλούς έτσι και για μένα... οι διακοπές τελείωσαν! Θα μου πεις πως μπορείς να βάζεις θαυμαστικά σε κάτι τόσο λυπηρό όπως η επιστροφή στις δουλειές μας! Κι όμως... φτάνει! Εντάξει, φάγαμε, ήπιαμε, ξεκουραστήκαμε, πόσο πια; Ώρα να επιστρέψουμε με εργασία και χαρά!
Καλό χειμώνα :-(
(Δεν ξέρω αν είναι εμφανής ο ειρωνικός τόνος του μηνύματος...)
Εύχομαι σε όλους καλό καλοκαίρι και καλή ξεκούραση σε όσους πάρουν άδεια! Μιας και πάω στο χωριό μου, ένα πολύυυυ απομονωμένο μέρος της Ελλάδας, ίσως κάνω μέεεεερες να ξαναγράψω κάτι ή να απαντήσω σε σχόλια! (Επαρχία κάργα, το Internet ακούγεται περισσότερο ως μάρκα φυτοφαρμάκου εκεί!)
Χθες το βράδυ έκανα αυτό που δεν είχα ξανακάνει ποτέ. Κάτι που το επιθυμούσα καιρό και διακαώς αλλά πάντα δίσταζα και φοβόμουν. Διατηρώντας διπλή ζωή, είχα τους κρυφούς gay φίλους μου και τους "κανονικούς" καθημερινούς φίλους μου... Ποτέ δεν είχα αποκαλύψει σε κάποιον που δεν με γνώρισε ως ομοφυλόφιλο την πραγματική μου ταυτότητα. Χθες αυτό άλλαξε!
Με την - ας πούμε - Μαργαρίτα και τον - ας πούμε - Χρήστο, είμαστε φίλοι εδώ και πέντε χρόνια. Τους αγαπάω και μ' αγαπάνε όσο λίγοι φίλοι θα έκαναν. Βρισκόμαστε καθημερινά! Ενώ έχουμε περάσει τόσα και τόσα μαζί, τους έκρυβα τόσα πολλά... Τίποτα δεν γνώριζαν για τη διπλή ζωή μου. Τίποτα, διότι επιμελώς έκρυβα τα πάντα, μιλούσα για δήθεν σχέσεις και γενικά έκανα το ο,τιδήποτε για να μην "ψυλλιαστούν" τίποτα.
Εδώ και καιρό με έτρωγε το σαράκι. Δεν γίνεται να τους το κρύβω άλλο. Μου λένε τα πάντα, με έχουν σε εκτίμηση και εγώ τους πουλάω φούμαρα -σκεφτόμουν. Έπρεπε να τους το πω! Έπρεπε να τελειώσει αυτή η κοροϊδία και ό,τι ήθελε προκύψει!!
Πήρα την απόφαση γρήγορα, πολύ γρήγορα! Πρέπει να τους το πω. Τους πήγα βόλτα, δίπλα στη θάλασσα που τόσο τους αρέσει. Άρχισα να τα μασάω. "Θέλω να σας πω κάτι καιρό. Δεν νιώθετε ότι κάτι λείπει? Ότι κάτι σας κρύβω?" " Όχι, σε αγαπάμε πολύ!" να λένε αυτοί! Με τα πολλά και ενώ ήμουν έτοιμος να κάνω εμετό σταμάτησα. "Δεν μπορώ", λέω, "να σας το πω!" "Είναι κάτι που με βασανίζει καιρό, αλλά δεν μπορώ! Δεν μπορώ να σας το πώ!" Βούρκωσα...
Πετάγετε η Μαργαρίτα... "Είσαι gay?" "Ναι" απαντώ εγώ και κουνάω δειλά το κεφάλι.
ΤΟΣΟ ΑΠΛΑ, ΤΟΣΟ ΓΡΗΓΟΡΑ, ΤΟΣΟ ΑΠΕΓΝΩΣΜΕΝΑ.
Σιωπή! Έκπληξη στο πρόσωπό τους! Και δάκρυα! Όχι λύπης, χαράς!!! "Αυτό ήτανε??" μου λένε... "Σ' αγαπάμε!!!" μου είπαν και οι δύο. "Σ' αγαπάμε ότι κι αν κάνεις, όποιος κι αν είσαι. Είσαι ο Γιώργος, ο φίλος μας, δε θέλουμε να σε βασανίζει τίποτα! Θέλουμε να είσαι καλά και ευτυχισμένος" "Σ ' αγαπάμε!" μου έλεγαν!
Πέρασα το ομορφότερο βράδυ της ζωής μου! 'Αρχισα να τους λέω πράγματα, να με ρωτάνε, να γίνονται φίλοι μου από την αρχή!
Μια μέρα σε μια ζωή κανονική κατά τα φαινόμενα, μια ζωή τόσο δήθεν ισορροπημένη που πολλοί θα ζήλευαν. Σκέφτομαι συχνά πόσο αχάριστος είμαι... Είμαι υγιής, έχω ένα πιάτο φαϊ και ένα κρεβάτι για να κοιμηθώ... Έχω δηλαδή τα στοιχειώδη και παραπάνω, τα οποία το 1/6 του παγκόσμιου πληθυσμού δεν διαθέτει όπως διάβασα πρόσφατα. Και πολλά περισσότερα: Έχω την οικογένειά μου, τους φίλους μου, τις σπουδές μου, τα ενδιαφέροντά μου. Μια ολοκληρωμένη και πλήρης ζωή απ' όλες τις απόψεις.
Ο καθένας όμως, πνίγεται στη δική του κουταλιά.
Τι είναι αυτό που μου φταίει λοιπόν; Τι δεν μ' αφήνει να ευχαριστηθώ τίποτα και με κάνει να νιώθω και άσχημα από πάνω που δεν εκτιμώ όσα έχω;
Φταίει ότι όλα είναι τόσο ψεύτικα και τόσο επίπλαστα, τόσο ετοιμόρροπα και δίχως καμμία ουσία, φτιαγμένα από μένα για μένα... Όχι όμως για μένα, αλλά για τον άλλο μου εαυτό, αυτόν που δεν μπορώ ακόμα να αποδεχτώ ότι υπάρχει...
Έχω τόσα πολλά και στερούμαι τόσα λίγα. Τόσο βασικά και αναντικατάστατα όμως. Ψεύτικες σχέσεις με τους πάντες και τα πάντα, φίλους οικογένεια, όλα προσποιητά και τόσο ηλίθια... Νιώθω να πέφτω, να πέφτω δίχως άνθρωπο να με κρατήσει απ'το χέρι και να μου πει σ' αγαπώ γι' αυτό που είσαι, κι όχι γι' αυτό που νομίζω ότι είσαι...
Τόπο που κάνει αντίλαλο θα βρω να κλάψω πάλι, να ξεγελώ το λογισμό πως κλαιν' κι ανθρώποι άλλοι
Ορισμένες φορές κάθομαι και απορώ... Τι είναι αυτό που κατά την ανάπτυξη ενός ανθρώπου θα τον διαφοροποιήσει από τους άλλους σε τέτοιο βαθμό, ώστε να συνυπάρχουν σε αυτόν τον πλανήτη - όχι και τόσο ειρηνικά - δαίμονες με αγίους...
Και εξηγούμαι... Στη ζωή μου, όπως είμαι σίγουρος και στις ζωές σας, μου έχει τύχει να γνωρίσω άτομα τόσο καλά που με κάνει να συγκινούμαι και να χαίρομαι και μόνο στην ιδέα ότι υπάρχουν! Υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι θα έκαναν τα πάντα για να στηρίξουν το δίκαιο, το σωστό με όποιο κόστος, ακόμα και εις βάρος των δικών τους συμφερόντων. Άνθρωποι οι οποίοι αδιαφορώντας για την "πάρτη " τους και χωρίς υστεροβουλία παλεύουν για το σωστό και το δίκαιο!
Υπάρχουν όμως και οι άλλοι! (όχι οι Άλλοι από το Lost, οι άλλοι, άλλοι!) Αυτοί που αδιαφορούν για όλους και για όλα, κοιτώντας μόνο πώς θα σου την φέρουν, πώς θα κάνουν τα πάντα για να πετύχουν το δικό τους σκοπό, τη δική τους ευχαρίστηση. Άνθρωποι σκληροί, κυνικοί και άπονοι.
Τι είναι αυτό που μας κάνει αυτούς που είμαστε; Πότε γίνεται αυτό το κλικ, η αλλαγή μέσα μας, που θα προσδιορίσει μια για πάντα αν θα ανήκουμε στους δαίμονες ή στους αγίους?
Έρχονται κάποιες στιγμές στη ζωή του ανθρώπου, που ή πρέπει να μιλήσει, να απομυθοποιήσει κάποια πράγματα και να προχωρήσει, ή να " πέσει στο κενό " , ανήμπορος για ο,τιδήποτε άλλο...
Έτσι έγινε και με μένα. Από τη φύση μου πολύ εσωστρεφής αλλά και ταυτόχρονα φαινομενικά πολύ κοινωνικό άτομο. Ψεύτικα κοινωνικό, καθώς κρύβω ένα πολύ σημαντικό χαρακτηριστικό του "είναι" μου προσπαθώντας να ζήσω μια δήθεν κανονική ζωή, κάτι αντίθετο όμως στην πραγματικότητα για τη φύση μου...
Καιρός λοιπόν να κάνω μια αρχή... Ίσως αυτό το blog σταθεί η αφορμή να αρχίσω να μιλάω για κάποια πράγματα, να καταλάβω τι είναι σπουδαίο και τι όχι σ' αυτή τη ζωή, ΝΑ ΕΛΕΥΘΕΡΩΘΩ...
Καιρό τώρα διαβάζω blogs "συναδέλφων" , κάτι που με έχει βοηθήσει αφάνταστα, να δω ότι υπάρχουν και άλλοι που αισθάνονται το ίδιο με μένα. Σας προσκαλώ λοιπόν, όλους εσάς τους blogo-φίλους μου στο δικό μου ταξίδι, ευχαριστώντας σας παράλληλα για όσα, άθελα και εν αγνοία σας, μου έχετε προσφέρει!
